TULA

GANITO DUMARATING ANG GABI

Nakaupo ang matanda sa isang sulok.
Hawak-hawak ang pinadalang retrato
ng kanyang apong sundalo
na nadestino sa Iraq.

Kinakausap niya ang larawan
na parang pinagmamasdan ang buwan.
Sa ganoong kalayong bagay sinasambit niya
ang mga pag-aalala, hinanakit,
at ang pilit niyang inaalala:
dasal para sa mga patay.

Taimtim niyang inaabot
ang hangganan ng maaaring matanaw:
ang higanteng bukid sa pagitan
at ang kalangitan na nagkukulay makopa.

Sa bahaging iyon sa gawing kanluran
marahang lumulubog ang kanyang mata
kasama ang lahat na ipinagkaloob ng liwanag.